Για τον Ν.Κ

Κάνουν να νοιώθω ζωντανή τα λόγια σου

ποτισμένα απ' την αρμύρα! Ναι... φαντάσου

τρικυμίες ανείδωτες τα μάτια σου

ταξείδια απροσδιόριστα τα ποιήματά σου

κύματα, μαθήματα, λιμάνι του Πηγάσου

Κι αν ξέμεινες εδώ, σε μια πικρή στεριά

κι όχι σε θάλλασα στις μακρινές Ινδίες

προφήτη μου, το ήξερες από παλιά

κι ο Δικαστής δικάζεται από σένα,

που δεν εμπόδισε αυτή σου την πορεία

και ρίχνει κάτου την αιώνια πένα

κανείς δεν το περίμενε αυτό εδώ

στη Σιγκαπούρ, τ' Αλγέρι κι όπου κι αν επήγες

πάλι βλαστημά ο λοστρώμος τον καιρό

ταξείδια απροσδιόριστα τα ποιήματά σου

σκιρτήματα βγαλμένα απ'την καρδιά σου

(2004)

Παρερμηνείες

Οι νύχτες του χειμώνα μεγαλώνουν
κλέβοντας τις έγνοιες της μέρας


ο ποιητής χάνεται για μια λέξη,





οι εραστές για μιαν απάντηση


οι αιχμάλωτοι απελευθερώνονται μ΄ένα μονάχα πυροβολισμό

το ουράνιο τόξο είναι η παράξενη αλληλογραφία
ανάμεσα σε δύο καταφρονεμένους.



Λειβαδίτης Τάσος

Γλώσσα λανθάνουσα..

Γ.Συνέλευση

Τα δύο πανό της ΠΚΣ ασκούν πολεμική προς ΔΑΠ-ΠΑΣΠ ... Δυσδιάκριτο? Δεν θα μπορούσαν να είναι και πανό συνεργασίας? Με ίδιο κατατεθειμένο πλαίσιο ακόμη πιο δυσδιάκριτο... Το Θέατρο του Παραλόγου!

Sous Le Vent

Et si tu crois que j'ai eu peur
C'est faux
Je donne des
vacances à mon
coeur
Un peu de repos
Et si tu crois que j'ai eu tort
Attends
Respire un peu le souffle d'or
Qui me pousse en avant
Et...

Fais comme si
j'avais pris la mer
J'ai sorti la grand'voile
Et j'ai glissé sous le vent
Fais comme si je
quittais la terre
J'ai trouvé mon étoile
Je l'ai suivie un instant
Sous le vent

Et si tu crois que c'est fini
Jamais
C'est juste une pause un répit
Après les dangers
Et si tu crois que je t'oublie
écoute
Ouvre ton corps aux
vents de la nuit
Ferme les yeux
Et...

Fais comme si
j'avais pris la mer
J'ai sorti la grand'voile
Et j'ai glissé sous le vent
Fais comme si je
quittais la terre
J'ai trouvé mon étoile
Je l'ai suivie un instant
Sous le vent...

Salmon

Like a salmon, I'll keep going to the top of the waterfall.. even if the cost is great.
Ανυπερθέτως ασυναίρετο...

Splendide Mentax

Ασημένιο νυφικό

Του βασιλικού το λάδι
θα σου βάλω στα μαλλιά
και με κάρβουνο σβημένο
θα σου βάψω την ελιά
Βάλε τα μεταξωτά σου
ρίξε πίσω τα μαλλιά σου
ο αέρας να τα πάρει
του γυαλού μαργαριτάρι

Απ' τις μάγισσες θα κλέψω
το ασημένιο νυφικό
κι απ' τις μέλισσες θα πάρω
το βασιλικό πολτό
Βάλε τα μεταξωτά σου
ρίξε πίσω τα μαλλιά σου
ο αέρας να τα πάρει
του γυαλού μαργαριτάρι


Λουδοβίκος των Ανωγείων

Ελένη

ΤΕΥΚΡΟΣ ... ες γην εναλίαν Κύπρον ου μ' εθέσπισεν
οικείν Απόλλων, όνομα νησιωτικόν
Σαλαμίνα θέμενον της εκεί χάριν πάτρας.

ΕΛΕΝΗ: Ουκ ήλθον ες γην Τρωάδ' , αλλ' είδωλον ήν.

ΑΓΓΕΛΟΣ: Τι φής; Νεφέλης άρ' άλλως είχομεν πόνους πέρι;
ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ, ΕΛΕΝΗ

***

"Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες''.

Αηδόνι ντροπαλό, μες στον ανασασμό των φύλλων,
σύ που δωρίζεις τη μουσική δροσιά του δάσους
στα χωρισμένα σώματα και στις ψυχές
αυτών που ξέρουν πως δε θα γυρίσουν.
Τυφλή φωνή, που ψηλαφείς μέσα στη νυχτωμένη μνήμη
βήματα και χειρονομίες. δε θα τολμούσα να πω φιλήματα.
και το πικρό τρικύμισμα της ξαγριεμένης σκλάβας.

"Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες".

Ποιες είναι οι Πλάτρες; Ποιος το γνωρίζει τούτο το νησί;
Έζησα τη ζωή μου ακούγοντας ονόματα πρωτάκουστα:
καινούργιους τόπους, καινούργιες τρέλες των ανθρώπων
ή των θεών.

η μοίρα μου που κυματίζει
ανάμεσα στο στερνό σπαθί ενός Αίαντα
και μιαν άλλη Σαλαμίνα
μ' έφερε εδώ σ' αυτό το γυρογιάλι.

Το φεγγάρι
βγήκε απ' το πέλαγο σαν Αφροδίτη.
σκέπασε τ' άστρα του Τοξότη, τώρα πάει να 'βρει
την καρδιά του Σκορπιού, κι όλα τ' αλλάζει.

Πού είναι η αλήθεια;
Ήμουν κι εγώ στον πόλεμο τοξότης.
το ριζικό μου, ενός ανθρώπου που ξαστόχησε.

Αηδόνι ποιητάρη,
σαν και μια τέτοια νύχτα στ' ακροθαλάσσι του Πρωτέα
σ' άκουσαν οι σκλάβες Σπαρτιάτισσες κι έσυραν το θρήνο,
κι ανάμεσό τους-ποιος θα το 'λεγε- η Ελένη!
Αυτή που κυνηγούσαμε χρόνια στο Σκάμαντρο.
Ήταν εκεί, στα χείλια της ερήμου. την άγγιξα, μου μίλησε:
"Δεν είν' αλήθεια, δεν είν' αλήθεια" φώναζε.
"Δεν μπήκα στο γαλαζόπλωρο καράβι.
Ποτέ δεν πάτησα την αντρειωμένη Τροία".

Με το βαθύ στηθόδεσμο, τον ήλιο στα μαλλιά, κι αυτό
το ανάστημα
ίσκιοι και χαμόγελα παντού
στους ώμους στους μηρούς στα γόνατα.
ζωντανό δέρμα, και τα μάτια
με τα μεγάλα βλέφαρα,
ήταν εκεί, στην όχθη ενός Δέλτα.

Και στην Τροία;

Τίποτε στην Τροία-ένα είδωλο.
Έτσι το θέλαν οι θεοί.
Κι ο Πάρης, μ' έναν ίσκιο πλάγιαζε σα να ήταν πλάσμα
ατόφιο.
κι εμείς σφαζόμασταν για την Ελένη δέκα χρόνια .

Μεγάλος πόνος είχε πέσει στην Ελλάδα.
Τόσα κορμιά ριγμένα
στα σαγόνια της θάλασσας στα σαγόνια της γης.
τόσες ψυχές
δοσμένες στις μυλόπετρες, σαν το σιτάρι.
Κι οι ποταμοί φουσκώναν μες στη λάσπη το αίμα
για ένα λινό κυμάτισμα για μια νεφέλη
μιας πεταλούδας τίναγμα το πούπουλο ενός κύκνου
για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη.










Κι ο αδερφός μου;

Αηδόνι αηδόνι αηδόνι,
τ' είναι θεός; τι μη θεός; και τι τ' ανάμεσό τους;

"Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες".

Δακρυσμένο πουλί,
στην Κύπρο τη θαλασσοφίλητη
που έταξαν για να μου θυμίζει την πατρίδα,
άραξα μοναχός μ' αυτό το παραμύθι,
αν είναι αλήθεια πως αυτό είναι παραμύθι,
αν είναι αλήθεια πως οι άνθρωποι δε θα ξαναπιάσουν
τον παλιό δόλο των θεών.

αν είναι αλήθεια
πως κάποιος άλλος Τεύκρος, ύστερα από χρόνια,
ή κάποιος Αίαντας ή Πρίαμος ή Εκάβη
ή κάποιος άγνωστος, ανώνυμος που ωστόσο
είδε ένα Σκάμαντρο να ξεχειλάει κουφάρια,
δεν το 'χει μες στη μοίρα του ν' ακούσει
μαντατοφόρους που έρχουνται να πούνε
πως τόσος πόνος τόση ζωή
πήγαν στην άβυσσο
για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη.












Γιώργος Σεφέρης
Ποιήματα, Αθήνα Ίκαρος, 1985

Λι...

[...] Το μεσημέρι, όταν ήρθε το όρντινο- θα φεύγαμε την άλλη μέρα με το Asia του Triestino- της το πα. Δεν έδειξε καμία ταραχή. Ετοιμάσαμε μαζί τις βαλίτσες μου. Της χάρισα την κουβέρτα μου, το μαξιλάρι, το στρώμα και δυό σεντόνια ιρλαντέζικα. Με φώναξε ο καμαρώτος και κατέβηκα στην καμπίνα του Καπετάνιου. Ο Καπετά Χαράλαμπος, είχε πάρει το σοβαρό του ύφος. Έβαλε το χέρι στον ώμο μου.
- Πάρε όσα αυγά περίσσεψαν, είπε, και μια ντουζίνα κονσέρβες σολομό. Δώσε τα στην ψυχοκόρη σου, να μην πάνε χαμένα. Κάθε πρωί ερχόταν και μου γέμιζε το thermos νερό. Της το πα.
- Τώρα είμαι πλούσια, είπε. Καμία σ' όλα τα Σαμπάν δεν έχει το βιός μου. Κατέβασε το κεφάλι της.
- Το ευχαριστώ είναι πρόστυχη πληρωμή. Όταν δύο άνθρωποι ζούνε ο ένας με την ανάσα του άλλου δε χωράει πληρωμή.
- Θα ξαναγυρίσω, της είπα.
- Κανείς δεν ξαναγυρίζει. Ο καλός Δράκοντας κατεβαίνει στα σπίτια μας μονάχα μια φορά. Πολλοί δεν τον έχουν ούτε συναντήσει ποτέ. Εγώ τον είδα.
- Τότε γιατί δεν τον δένεις με σκοινί της Μανίλλα, να μη σου φύγει;

-Όσοι τον αγγίσανε, μίκρυνε. Έγινε ένα σκουλήκι ίσα με το νύχι μου. Σκλαβωμένος δεν μπορεί πια να κάνει καλό.
-Πώς είναι;
-... είναι κεντημένος με χρυσές κλωστές σε μεταξωτό του Σαντούνγκ.
- Και πώς βοηθάει;
- Δε βοηθάει.Προλαβαίνει. Όταν κάποιος πέσει στο ποτάμι, κανείς δικός του δεν τον βοηθάει. Δεν πρέπει.Το σωστό είναι να τον προλαβαίνουν πριν πέσει.

Είναι νάνος, σκέφτηκα. Δεν είναι φυσικό να μιλάει έτσι.
- Την αλήθεια, πες μου την αλήθεια, της είπα. Πόσο χρονώ είσαι;
- Όσο και προχθες που με ρώτησες. Δέκα. Μα γιατί ρωτάς;

Έφυγε τα μεσάνυχτα. Περίμενα πολλήν ώρα πως θα γυρίσει να με χαιρετήσει. Δε φάνηκε.


















Η μεγάλη λαντζα του Dodwell πλεύρισε στον Πρωτέα στις οχτώ το πρωί. Κατεβήκαμε τη σκάλα.Όλοι γύρισαν κι έβλεπαν το καράβι που αφήναμε στα ξένα χέρια. Ο καθένας θυμήθηκε της χαρές του ξεχνώντας τα κουσούρια του. Κανένα Σαμπάν δε βρισκόταν δίπλα μας. Καμιά γιόγκα.


Στο τελωνείο του Πειραιά ένας ελεγκτής ψάχνοντας τις αποσκευές μου, βρήκε στον πάτο ενός σάκου που δεν είχε ανοίξει από την ημέρα που αφήσαμε το καράβι ένα μικρό δέμα από στρατσόχαρτο. Το άνοιξε. Ξετύλιξε με προσοχή μια μικρή παλιά παντιέρα που χε στο μάκρος της ένα Δράκοντα κεντημένο με χρυσοκλωνά ξεφτισμένη.
Τη χαρακτήρισε "αντικείμενο άνευ αξείας" και την ξανάβαλε στη θέση της.

25.12.68

Ν.Κ

Τα πανιά

Φοβάμαι αυτά τα πανιά
τί θα πάρουν
και τί μερτικά γυρνώντας
θα φέρουν μαζί τους

Παρηγοριά του Αιγαία
η προσμονή, μεριάζει
τον φόβο
Με πλήρη συνείδηση
και κόπο θα νοιώθω

Και κάπου τη νύχτα
σ' αφουγκράζομαι
έρχεται πάνω η αύρα σου
στο δέρμα μου και προσκολλάται

και την αυγή...
σαν δίπλα μου ξημέρωσες

ζω παραπέρα
αλλά σκέφτομαι εντός.

(Σάββατο 5.7.2008)

Ton âme bleue

Πόσο βαθύ μπλε χωρά η ψυχή σου;
Πόσες θάλασσες μπορούν ταχα να τρεξουν απ’ τα βλέφαρα;
Δεν ξέρω. Όχι ποτέ δεν ήξερα.
Η φαντασία είναι το μόνο που μπορώ.

Να σε φαντάζομαι, να σε μαντεύω
και να μαθαινω μερα τη μέρα την καρδιά σου...
μονάχ’ αυτό μου μένει.
Μέρα τη μέρα, ώρα την ώρα, στιγμή τη στιγμή.

Κάθε σου λέξη μυστήριο,
κρύβει στο έμπα της εκατομμύρια άλλες
κι αυτές δεν μπορώ να προσδιορίσω με σαφήνεια
αλλά τις νοιώθω, καταλαβαίνω την αδιάκοπη παρουσία τους.

Ό,τι κι αν πω, λίγο μου μοιάζει δεν ξέρω γιατί, περίεργο

(18/3/2007)

Mermaid...

Με πορφυρό στα χείλη μου κοχύλι σε προστάζω.
Στο χέρι το γεράκι σου και τα σκυλιά λυτά.
Απάνωθέ μου σκούπισε τη θάλασσα που στάζω
και μάθε με να περπατώ πάνω στη γη σωστά.

N.K

Άμα τα πάρω...

Γίναμε σκλάβοι δέκα τυπάκων που τον πλανήτη τον κρεμάνε σα μπρελόκ
Θερίζουν πλούτη και σπέρνουν πείνα, θέλουν να δουν να φτύνουμε αίμα στη ρουτίνα
Νοιάζονται τόσο για τα παιδιά σου, τους ψηφοφόρους που χεις μέσα στην κοιλιά σου
Θα τους σπουδάσουν, δουλειά να πιάσουν και με ρουσφέτια υποκλίσεις να χορτάσουν

Μα εγώ θα ζήσω μέσα στη μέρα, θέλω τα χέρια να σηκώνω στον αέρα
Θέλω τον ήλιο και οξυγόνο κι αυτό το μέλλον με ελπίδα ανταμώνω
Θέλω οξυγόνο, θέλω να ζήσω, θέλω να ζήσω, ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ!

Κι άμα τα πάρω, θα πάρω φόρα, θα σας ρημάξω στις κλωτσιές στην ανηφόρα
Άμα τα πάρω δε θα μπορέσουν δυο διμοιρίες από ΜΑΤ να με βολέψουν
Κι έτσι πλανιέμαι, έτσι ξεχνιέμαι, κρύβομαι μέσα μου και κάνω πανικό
Έτσι πλανιέμαι, έτσι ξεχνιέμαι, τη φαντασία μου χορεύω στο κενό

Αξιοπρέπεια κι αρχές λείπουν ταξείδι και την καρδιά μας που διψά ποτίζουν ξίδι
Ματαιόδοξοι μασόνοι κυβερνάνε ρε μα οι μεγάλοι χορηγοί που πολύ μας αγαπάνε
Θα μας γλιτώσουν, είναι σπουδαίοι! Θα μας αφήσουν να ρημάξουμε στα βράχια τελευταίοι
Δημοκρατία κι αξιοκρατία πλέον πωλούνται σε πανέρια σε ευκαιρία!
Μα εμείς πονάμε αυτό τον τόπο, σφίγγουμε δόντια και λουριά για την Ελλάδα ρε γαμώτο
Νομίζουμε ποτέ δε θα μιλάμε, όμως, τα πρόβατα τους λύκους θα τους φάνε!

Μα εγώ θα ζήσω μέσα στη μέρα, θέλω τα χέρια να σηκώνω στον αέρα
Θέλω τον ήλιο και οξυγόνο κι αυτό το μέλλον με ελπίδα ανταμώνω
Αχ Ελλάδα σ αγαπώ και βαθιά σ ευχαριστώ που με έμαθες ποτέ να μην κωλώνω!

Κίτρινα Ποδήλατα

Πυροτέχνημα

[...]"Και θα νοιώσω να σπαρταρά στα χέρια μου μέσα κάτι τι δικό μου, ένα δημιούργημα του πόνου μου, ένα κορμί που το διέπλασα εγώ και το διέφθειρα εγώ, όργανο της βαθειάς και αγιάτρευτης διαφθοράς του νου μου..."
Ν.Καζαντζάκης: Όφις και Κρίνο


Στάλες φως μες το σκοτάδι
πυροτέχνημα έγινα
Γλυκό της νύχτας το υφάδι
κι όλο τα μάτια σου έβλεπα
... μην τύχει κι αποκοιμηθώ
και χάσω τη μορφή σου
σαν κεχριμπάρι να τρυγώ
την κάθε Αναπνοή σου
και κάθε που ξεστόμιζες
τις λέξεις της καρδιάς σου
όλες του κόσμου οι αρετές πηδούν
απ' τα όνειρά σου

...
κι έγινε ο κόσμος σαν μπαξές
ποιός φίδι και ποιός κρίνο
ρόλους μπερδέυω και μορφές
το είναι μου σου δίνω.

(3/1/2009)

नमस्ते NAMASTE नमस्ते

Νάμα νάμα νάμα νάμαστε νάμαστε
Νάμαστε ναμάστε ναμάστε να
Χάρε χάρε χάρε χαρείτε χαίρετε
Χαίρεστε χαρείτε και γειά χαρά

Άσανα ανάσα
ασάμα ανάσανα
Ασάνα ανασαίνω
ανάσανα
Ωμ, Αμην

Ασάνα ανασαίνω
Ανάσα ανασταίνω






Ευτυχισμένο και δημιουργικό να είναι το 2009!