Ωδή και Eλεγεία των Oδών

Το περιπάτημα του πρώτου διαβάτου·
του πρώτου πωλητού η ζωηρά κραυγή·
το άνοιγμα των πρώτων παραθύρων,
της πρώτης θύρας — είναι ωδή,
ην έχουν την πρωίαν αι οδοί.

Τα βήματα του τελευταίου διαβάτου·
του πωλητού του τελευταίου η κραυγή·
το κλείσιμον θυρών και παραθύρων —
είναι της ελεγείας η αυδή,
ην έχουν την εσπέραν αι οδοί.

Κ.Π Καβάφης

Έρχομ' Eγώ…

Έρχομ' εγώ, φτάνω εγώ προς Eσένα!

K' έτσι σε ημέραν ηλιόκαλην όπως
το βραδινό ξαφναπλώνουμε σκότος
κλείνοντας γύρω μας κάθε φεγγίτη
για να χαρούμ' εκεί απάνου στον τοίχο
κάποιους ριγμένους μ' έν' άλλο φως ήσκιους,
έτσι στο φως της ζωής μου ένα σκότος
έξαφν' απλώνω. Tης είπα της Nύχτας:
―Kλέφτρα, δεν τρέμω, να ψάξω 'σε στάσου.―
K' έκλεισα μέσα μου κάθε φεγγίτη
για να χαρώ ξανοιγμένον απάνου
στου μυστηρίου τον αγκρέμιστο τοίχο,
ω! τον ολόφωτον ήσκιον, Eσένα!

Kαι της καρδιάς: ―Ξερριζώσου, της είπα,
και της βουλής μου: ―Παράλυτη πέσε!
Σβύσου! Tης μνήμης, της γνώμης: Kοιμήσου!
Tη φαντασία την έπνιξα, σπρώχνω
κάθε χαρά στο γκρεμό, κάθε λύπη
τη μαχαιρώνω, κι ολάγρια μαδώντας
ποδοπατώ της αγάπης τα ρόδα.
K' έκραξα: ―Mάτια, κλειστήτε, και χείλη
μου, βουβαθήτε, κι αυτιά, μην ακούτε.
Kι όταν το είναι μου ολόγυμνον, άλλο,
ξένο και απ' όλα του γύρω και ολούθε
σαν από αέρα και σαν από λαύρα
το γοργοφύσημ' ακράτητο πήρε
προς τ' αξεδιάλυτου χάους το δρόμο,
είπα:
―Eσύ τώρα, εσύ τώρα, εσύ τώρα,
γίνε Kαρδιά, Φαντασία και Mνήμη,
δείξου Bουλή, γλυκοπρόσταξε Γνώμη,
κάψε με Λύπη, Xαρά φίλησέ με,
κλείσε μ' εσύ στην αγκάλη σου, αγάπη,
στόμα μου εσύ και ακοές μου και μάτια.
Kάμε μ' Eσύ, κλείσου μέσα μου Eγώ μου
και με του είναι μου σμίξου το είναι!


Κωστής Παλαμάς
(K' έχω από σας μια δόξα να ζητήσω, Eρμής 2001)

Observing

Όταν η μέρα σκοτεινιάσει
κι αρχίσει στα ψηλά
να αχνοφαίνεται μια λάμψη
...μην το λυπάσαι

Ψάξε στην ανάσα σου να βρεις
τα λάθη σου, που οι αισθήσεις
σού τα κρύβουν

Ψάξε- μόνο μέσα σου θα βρείς
τον κόσμο τον ανέγγιχτο
όχι τον γκρίζο

Κι όταν μερώσει
και διαβείς, θα 'χεις ξανά
το φως σου...
θα 'χεις νικήσει τον τυφλό
τον άλλο εαυτό σου..

(3/12/2008 13.40)

βλ. ανάρτηση: The moon appears when the water is still http://radiocaptain.blogspot.com/

[...] Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή

Δε λέω πως δεν έχεις δίκιο να πικραίνεσαι...

γέμισε ο τόπος σαλτιμπάγκους, που ξεπουλούν

στους πάγκους τους το μέλλον σου...

γέμισε ο τόπος καταπατητές,

που μεταμφιεσμένοι σε σωτήρες ακολουθούν

σαν τα σκυλιά τα βήματά σου...

Δε λέω πως δεν εχεις δίκιο να μπλοκάρεις...

σου σερβίρουν σε κονσέρβες αποφάσεις που δε διάλεξες...

ψάχνουν μεθοδικά να σε απελάσουν από την ψυχή σου...

να κρεμάσουν τα σχεδιά σου ανάποδα,

σαν νυχτερίδες, στους πάσαλους

που οριοθέτησαν τον ορίζοντά σου...


Δεν λέω πως δεν έχεις δίκιο

να φρικάρεις ...

Όμως κρατήσου .

Μην αφεθείς !

Τα πέντε πράγματα που κρύβεις μέσα σου , υπεράσπισέ τα !
Κάτι θα γίνει . Δεν μπορεί ..

Η ζωή ποτέ δεν περιφρόνησε τους εραστές της .

Και κάτι άλλο . Ίσως πιο ποιητικό .
Φύτεψε άνθη στις ρωγμές της πίκρας σου .

Κι υστερα, βρες ένα μικρούλι ξέφωτο και κάθισε
ν' απολαύσεις τ' άρωμά τους .

Α ! Κι αν θέλεις , μην ξεχάσεις πως υπάρχουν πάντα κάποιοι
που αξίζει να τους προσφέρεις ένα σου χρυσάνθεμο .. !

Αλκυόνη Παπαδάκη

Αγαπάω

Αγαπάω τ' ό,τι είναι θλιμμένο στον κόσμο
Τα θολά τα ματάκια, τους αρρώστους ανθρώπους,
τα ξερά γυμνά δέντρα και τα έρημα πάρκα,
τις νεκρές πολιτείες, τους τρισκότεινους τόπους.
Τους σκυφτούς οδειπόρους που μ ένα δισάκι
για μια πολιτεία μακρινή ξεκινάνε,
τους τυφλούς μουσικούς των πολύβοων δρόμων,
τους φτωχούς τους αλήτες, αυτούς που πεινάνε.
Τα χλωμά τα κορίτσια που πάντα προσμένουν
τον ιππότην που είδαν μια βραδιάστ όνειρό τους,
να φανεί απ τα βάθη του απέραντου δρόμου.
Τους κοιμώμενους κύκνους πάνω στ ασπρόφτερό τους
Τα καράβια που φεύγουν για καινούργια ταξίδια
και δεν ξέρουν καλά – αν ποτέ θα ρθουν πίσω
αγαπάω, και θα θελα μαζί τους να πάω
κι ούτε πια να γυρίσω
Αγαπάω τις κλαμένες ωραίες γυναίκες
που κοιτάνε μακριά, που κοιτάνε θλιμμένα...
αγαπάω σε τούτον τον κόσμο – ό,τι κλαίει
γιατί μοιάζει μ εμένα.

Π.Βαλχάλας(Ν. Καββαδίας)

[...] Το χρώμα του φεγγαριού

Ήτανε κείνο το δέντρο στα σύννορα του καπνοχώραφου, η κερασιά. Ήτανε κι ένα αστέρι που τρεμόσβηνε στο ματοτσίνορο τ' ουρανού. Μια ξάστερη νύχτα του Μάρτη, η κερασιά ένιωσε φόβο. Άπλωσε τα κλαδιά της στον ουρανό κι αναστέναξε βαθιά. Τ' αστέρι την κοίταξε στα μάτια και της χαμογέλασε.

- Τι χρώμα έχει η λύπη; ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά. Δεν άκουσες; Σε ρώτησα, τι χρώμα έχει η λύπη;
- Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στην αγγαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλέ.
- Τι χρώμα έχουν τα όνειρα;
- Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.
- Τί χρώμα έχει η χαρά;
- Το χρώμα του μεσημεριού αστεράκι μου.
- Και η μοναξιά;
- Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.
- Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.
Τ' αστέρι έκλεισε τα ματια του και ακούμπησε στο φράκτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.
- Και η αγάπη; Ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη;
- Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού, απάντησε το δέντρο.
- Τι χρώμα έχει ο έρωτας;
- Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος.
- Έτσι ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τo αστέρι…
Κοίταξε μακριά στο κενό. Και δάκρυσε.

-Ποιός έιναι ο δυνατός;
Ρώτησε ξαφνικά το δέντρο.
- Αυτός που περπατά μέσα στη νύχτα μόνος του. Κι όμως, φοβάται τόσο το σκοτάδι.
Αυτός που περιμένει στην πλαγιά τους λύκους. Κι ας τρέμει σαν το λαγό ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους.
Αυτός που γλιστράει, που γονατίζει, που γεμίζει λάσπες. Που χώνεται στο θολό ποτάμι ως το λαιμό. Και μια στιγμή, μέσα σ' αυτό το χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του, κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλιά του. Αυτός είναι ο δυνατός.

Ένα κουκούλι έπεσε κείνη την ώρα στο χώμα κι έσπασε.
Μια πολύχρωμη πεταλούδα πήδηξε από μέσα, ξεδίπλωσε τα φτερά της και πέταξε γύρω από τις μυρτιές.
Ύστερα κοντοστάθηκε, κοίταξε μια στιγμή στα μάτια το Θεό, και ψιθύρισε:
- Γειά σου! Τι όμορφος που είναι ο κόσμος σου!

Πες μου ένα χαρούμενο τραγούδι για τη ζωή, είπε το δέντρο στ' αστέρι του.
- Το τραγούδι που λέει η καγκελόπορτα, όταν ανοίγει και μπαίνει κάποιος που αγαπάς.
- Δείξε μου ένα ακριβό στολίδι.
- Τα καράβια και τους Ινδιάνους με τα βέλη και τα πολύχρωμα φτερά, που είναι ζωγραφισμένα στους άσπρους τοίχους μιας καμαρούλας.
- Όμορφη βραδιά απόψε. Aκου, πως τραγουδάει το τριζόνι!
Σε λίγο θα βγεί ο Αυγερινός.
Σε λίγο θα ξημερώσει. Κοίτα που ξεχάστηκε μια ξελογιασμένη καρδερίνα. Και ξαγρυπνά. Κοιτάζει το φεγγάρι. Και ονειρεύεται…
- Σε λίγο θα ξημερώσει… Κοίτα που ξεχάστηκαν κάποιοι ξελογιασμένοι άνθρωποι. Και ξαγρυπνούν. Κοιτάζουν το φεγγάρι. Κι ονειρεύονται… Ονειρεύονται και ελπίζουν…

Αλκυόνη Παπαδάκη

Για σένα Meggie,

ένα μικρό διάλειμμα απ' την ποίηση...

Ο Υπερσιβηρικός

Υπάρχουν πολλές φορές διαβατήρια
Υπάρχουν πολλές φορές θεωρήσεις
Μα πάντα με σφύζοντα τα τούμπα των
Θα φεύγουνε τα τραίνα
Παρίσι Λυών Μεσόγειος
Λονδίνο Ενδιβούργον
Και πρώτο απ' όλα
Στην στιλβηδόνα της σιδηροτροχιάς
Μόσχα- Ιρκούτσκ- Βλαδιβοστόκ
Στη στέπα και στις πόλεις
(Άσπρη τολύπα θριαμβευτικός καπνός)
Βαρύγδουπος Μεσσίας
Και σαν γαμπρός λαμπρός
Απ' την Ευρώπη στην Ασία
Γοργός αρχάγγελος διασυρίζων
Ο Υπερσιβηρικός.

Εμπειρίκος Ανδρέας

Ο φάρος

Ο φάρος απάθιζε τα κύματα
με το ρουμπίνι και με το ζαφείρι
κι' ένας αέρας μες τα κρίματα
σήκωνε την αλμύρα πανηγύρι

Η νύχτα μια μποέμισσα χορεύτρια
σαν τη Σαλώμη βγήκε βόλτα στο λιμάνι

Κι' ένας πανσέληνος
απρόσεκτος Θεός
της έκανε μια τρύπα
με το πούρο στο φουστάνι

Ο φάρος απάθιζε τα κύματα
με το ρουμπίνι και με το ζαφείρι
κι ένας απρόσεκτος παλιός Θεός
άδειασε στην υγειά της το ποτήρι

Λουδοβίκος των Ανωγείων








Φάρος Ζέας

Προβλέψεις

Συμποσιακός κρατήρας

η σελήνη

ξεχείλισε

κι έφερε

τη βροχή!














(4-3-2009 12.00)

Άστρο του πρωινού

Του πρωινού άστρο θαμπό
για χάρη σου αγρυπνούμε.
Η αναπνοή μας σου μιλά
κι οι βράχοι κρυφακούνε,
άστρο του πρωινού!

Το φως σου από ουρανό
απόμακρο το στέλνεις
άστρο θαμπό του πρωινού
που τη ζωή μας φέρνεις
άστρο του πρωινού!

Ένα λοφίο πορφυρό
φορώντας πλησιάζεις,
αστέρι, που πριν έρθεις καν,
άστρο μου φεύγεις πάλι
άστρο του πρωινού!

Άστρο θαμπό του πρωινού
βλέπουμε να σιμώνεις
κι όσο έρχεσαι λαμπρύνεσαι,
το φως σου δυναμώνεις,
άστρο του πρωινού!

Άστρο θαμπό του πρωινού
για χάρη σου αγρυπνούμε
και τούτη η μέρα ας μας βρει
μ' αυτούς που αγαπούμε,
άστρο του πρωινού!

Παπακωνσταντινου Θανάσης

Ανοιξαντάριο

Σαν τη βαρκούλα αρμενίζω
Στης νύχτας τις ακρογιαλές
Και την καρδούλα μου χαρίζω
Στων μαγαζιών τις Λαϊκές

Κάτω από φώτα αρρωστημένα
Στις γειτονιές των αστεριών
Σαν ξωτικό εγώ χορεύω
Μπρος στο μεθύσι των ματιών

Έλα μες στη νύχτα, άκου ένα τραγούδι
Πάρε τη ψυχή μου, καν’ τη φυλαχτό
Χρήματα δεν θέλω, δωσ’ μου ένα λουλούδι
Στη μυρωδιά του να χαθώ!

Σαν περιστέρι φτερουγίζω
Μες στων καπνών τις φυλλωσιές
Κι απ’ την ανάσα σας καπνίζω
Όλου του κόσμου τις ψυχές

Όλου του κόσμου τα τραγούδια
Μου λεν το ίδιο μυστικό
Μου στέλνουν χίλια αγγελούδια
Που με συστήνουν στο Θεό

Έλα μες στη νύχτα, άκου ένα τραγούδι
Πάρε τη ψυχή μου, καν’ τη φυλαχτό
Χρήματα δεν θέλω, δωσ’ μου ένα λουλούδι
Στη μυρωδιά του να χαθώ!

Στασινοπούλου Κρίστη