Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012

Της χαράς μαγαζί





Την καρδιά μου θα κάνω χαλί
να σβηστεί ο μεγάλος καημός σου
είσαι άχνα από ένα φιλί
είναι θρόϊσμα το σ’ αγαπώ σου
και τη νύχτα που καιν οι ματιές
κι η κρυφή πεθυμιά με κυκλώνει
στο κορμί σου ν’ ανάβω φωτιές
μ’ ένα μου άγγιγμα που θα σε λιώνει

 








Τ’ ουρανού μου θα στείλω το φως
ν’ ανεβείς τη νυχτιά στο σκαλί μου
ήταν πόθος παλιός μου κρυφός
να σπαρτάραγες μ’ ένα φιλί μου.
Μη μου πεις, είναι αργά δεν μπορείς
η καρδιά σου πως είναι στ’ αγιάζι
φεύγει ο χρόνος δεν είναι νωρίς
και του έρωτα τ’ όχι κουράζει

Θα σου βρω της χαράς μαγαζί
να μου λες πόσα θέλεις χατίρια
θα τσουγκρίζουμε ώρες μαζί
της αγάπης γεμάτα ποτήρια,
κι όταν λες σ’ αγαπώ, με λυγμό
της ζωής μας να φεύγει το γκρίζο
με τα χείλη, γλυκά στο λαιμό,
το παλιό μου σημάδι ν’ αγγίζω

Είναι αργά δεν είν’ οι ώρες πολλές
μα στην μπόρα μη στέκεις και στάζεις,
αφού θέλει η καρδιά σου, μου λες,
τι σε κάνει κι ακόμα διστάζεις;
Πες το ΝΑΙ ..κι άσε εδώ το ακριβό
το βραχιόλι σου στο κομοδίνο,
των ματιών σου το μπλε να διαβώ
κι όσα όνειρα θες , να σου δίνω


Θ. Στουπής

Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012

Για τη φύση των πραγμάτων

 [...] te, dea, te fugiunt venti, te nubila caeli
adventumque tuum, tibi suavis daedala tellus
summittit flores, tibi rident aequora ponti
placatumque nitet diffuso lumine caelum.


T.Lucretius Carus, De Rerum Natura

Ρωμαίων ύμνοι υστερικοί
λόγια φιλοσοφικά
κάποτε γραμμένα σε δανεικά εξάμμετρα

απ' το βλέμμα σου, όμως, που στάζει 
ανθισμένες βιολέτες
ξεπηδά ένα άρωμα
μενεξεδί και νοτιά

κι αυτές οι λέξεις 
που εκθιάζουν μετριοπαθείς ηδονές
μακρυά μας ας στέκουν
σαν λέξεις κενές

Ρωμαίων λόγια
φιλοσοφίες κλεμμένες
Ποιός άραγε αισθάνεται
τη φύση των πραγμάτων;

02.09.12