Μαύρο

Ακροτηριασμένος επαναστάτης

Γλώσσα κομμένη

Αίματα

Καμία αντίδραση δεν προκαλούν

Πλήθος ανάπηρο

Ευνουχισμένο

Σ´ ένα χαρέμι

 Κουρδισμένος 

Ξενέρωτα μηχανικά

Χορεύεις

Μαντεύεις το μέλλον 

άνευ δισήμαντου χρησμού

Είναι ξεκάθαρο, άλλωστε

Μαύρο

08.06.2013

17.20

Το σπίτι που μιλάει

Κάποτε, χρόνια πολλά πριν, μπήκε στο δωμάτιό μου μια φωνή. Διάβαζα φιλοσοφία, θυμάμαι και με ξεσήκωσε. Ψυχή καθαρή, φωνή ειλικρινής. Ήταν η Μαρία. Κάθε Σάββατο το ραντεβού ήταν σταθερό. Το δωμάτιο, η φωνή, η ζωή, λόγια αγαπημένων, μουσική, εγώ. Μετά την καθιέρωση αυτού του σαββατιάτικου θεσμού, άρχισα να καλώ κι άλλες φωνές στο δωμάτιο. Υπήρχε εξ’ άλλου χώρος και διάθεση.

 Με τον τρόπο αυτό, ένα ανοιξιάτικο βράδυ βρέθηκα στη θάλασσα, σ’ ένα καράβι, σαλπάραμε… Εγώ κι εκείνος, οικογένεια τον λέω και μάγο. Έτσι τρύπωσε κι αυτός στο δωμάτιο, εκείνο το βράδυ. Η νύχτα εκείνη, που θα περνούσε, αναβιώνει ξανά και ξανά. Μου υποσχέθηκε να με ξεναγήσει κάποτε, στο σπίτι που μιλάει. Να πάρουν οι φωνές μορφή. Έτσι έγινε.

Γνώρισα τρεις Νίκους, τον «σύντροφο» που συνεχώς τρέχει, τον Νίκο που νίκησε τη ζωή και φοράει το πιο λαμπερό χαμόγελο και τον άλλο, την ήρεμη δύναμη, τον άνθρωπο που φροντίζει να φτάνουν στα σπίτια οι φωνές κι οι εικόνες, που η καθαρότητά του γεμίζει τα πάντα. Γνώρισα την Αλεξάνδρα, την Αγλαΐα, την  Ανέτα, την Κυριακή. Βρήκα την Εύα που μεταμορφώνεται, πίσω από ένα μικρόφωνο. Άρχισα να νοιώθω το σπίτι και δικό μου.

Ξάφνου λοιπόν το φίμωσαν, μαύρο έπεσε στις οθόνες και το σπίτι άρχισε πιο δυνατά να μιλά. Έγινε κυψέλη, γέμισε ζωή, συντονισμένοι όλοι φωνάζουν, να φτάσει η φωνή παντού, πέρα απ΄ τα σύνορα, πέρα από τις θάλασσες. «Σας θέλουμε δίπλα μας, για μας και για σας». Ξεχείλισε νότες, ανάσες, μωρά, νέους, γέρους, αγανάκτηση, αγωνία ζωής. Βρίσκομαι εκεί, από τότε κάθε μέρα. Τα μάτια πλημμυρίζουν, βλέποντας τόσους ανθρώπους να συνεργάζονται, να παράγουν, να ζητούν βοήθεια. Γιατί η ζωή του σπιτιού, η καρδιά του, είναι και μέσα και έξω. Μέσα σ’ εμένα, σ’ εσένα, μέσα σε όλους. Γιατί οι φωνές αυτές είναι οι τελευταίες που σχολίαζαν τα κακώς κείμενα, τρία χρόνια τώρα που οι άλλοι πουλήθηκαν. Οι φωνές αυτές ήταν στους δρόμους και στους αγώνες χρόνια τώρα. Δεν εξαγοράστηκαν, δεν έκλεψαν. Υπέστησαν τις ίδιες περικοπές μ’ εσένα και μ’ εμένα. Οι συμβασιούχοι έχασαν τη δουλειά τους και αγωνίζονται ακόμη. Φυσικά, θα μου πεις, δεν είναι όλοι έτσι. Ναι. Μα είναι όλων μας δουλειά να ξεχωρίσουμε ποιοι είναι άξιοι και ποιοι όχι. Όχι, με τσαμπουκά. Όχι, με ωχαδερφισμό. Όχι, με αδιαφορία.

Η ζωή είναι εδώ, η μάχη είναι εδώ, η δημοκρατία εξορίζεται από τον τόπο που τη γέννησε. Μην τους αφήσουμε άλλο. Μέχρι το τέρμα.

Χρειαζόμαστε το σπίτι και το σπίτι χρειάζεται εμάς.   

174 Phaedra*

Ερπετού είχες πάντα για γυναίκας την όψη ;  
Με τη γλώσσα διχάλα, το φιλί μου αρπάζεις·
το κορμί σου τροχίζεις στων ματιών μου την κόψη,
  στη φιδίσια σου πέφτω αγκαλιά και σπαράζεις.

Με τη γλώσσα διχάλα το φιλί μου αρπάζεις.
Λιποτάκτης ο ήλιος, σε τοπίο θανάτου.
Στη φιδίσια σου πέφτω αγκαλιά και σπαράζεις,
ένα βλέμμα της μοίρας στη μεριά του αοράτου.

Λιποτάκτης ο ήλιος σε τοπίο θανάτου —
αφού ξέρεις πως όρκο βαρύ έχω πάρει—
ένα βλέμμα της μοίρας στη μεριά του αοράτου  
με κατέχει, τις νύχτες που ολολύζουν οι γλάροι.

Αφού ξέρεις πως όρκο βαρύ έχω πάρει :
πεθυμιά, που λουφάζει σε αδυσώπητο σκότος,
με κατέχει τις νύχτες που ολολύζουν οι γλάροι.
Στην ψυχή μου χαράζει σταυροδρόμια ο νότος . . .


Πεθυμιά που λουφάζει σε αδυσώπητο σκότος
(ένας θρήνος, που λάγνο καταπίνει το κύμα).
Στην ψυχή μου χαράζει σταυροδρόμια ο νότος :
σε κρυφή μια σπηλιά, του έρωτά μας το μνήμα.

Ένας θρήνος, που λάγνο καταπίνει το κύμα.
«Θα ξανάρθω», σου είπα, «μια μέρα του Μάρτη».  
Σε κρυφή μια σπηλιά, του έρωτά μας το μνήμα,
τσακισμένη πυξίδα σε ανύπαρκτο χάρτη.

«Θα ξανάρθω», σου είπα μια μέρα του Μάρτη,  
«όταν βρω το μαχαίρι που το νήμα θα κόψει».
Τσακισμένη πυξίδα, σε ανύπαρκτο χάρτη . . .  
Ερπετού είχες πάντα, για γυναίκας την όψη ;



 Άρτεμις Βαζιργιαντζίκη

* Πρόκειται για αστεροειδή, που ανακαλύφθηκε το 1877 και πήρε το όνομά του από τη Φαίδρα, την τραγική σύζυγο του Θησέα

ΦΑΛΗΡΟ

Πορεία υποχρεωτική
κάτω απ' τη γέφυρα
- Φοβάμαι.
- Δεν υπάρχει ψυχή!
Φώτα πορτοκαλί
η μια πλευρά δέχεται
συχνά- πυκνά το φορτίο του τραίνου.

Διαβάτες κάτω απ' τη γέφυρα.

Στην άλλη πλευρά σκοτάδι,
στοιβαγμένα σκουπίδια.
Πλάι στο τίποτα της καθημερινότητάς μας
κάποια κίνηση διακρίνεται.
Άνθρωποι.

Ο τόπος τους έδιωξε.
Ο χρόνος τους έδειξε
υποχρεωτική πορεία
στη σκοτεινή πλευρά της γέφυρας.

Ο τόπος τους έστειλε
στο οπισθόφυλλο
του τετραδίου.
Γι' αυτούς, καμιά περίληψη
δεν γράφτηκε.
Ο χρόνος τους κυνήγησε...
Υποχρεωτική πορεία
-στη σκοτεινή πλευρά της γέφυρας-.

Η αγάπη μου, δεν έχει μία... βιάζομαι...

03-02-2012