Σκοπιά

Κρατάμε μέσ' στα χέρια μας τα πρόσωπά μας
Και βλέπουμε χρωματιστές εκτάσεις
Οι σκέψεις μας γίνονται γεννιούνται
Στην κάθε μας ματιά.

Δεν άνθησαν ματαίως τόσα θαύματα
Η χάρη τους είναι ψηλή περιπλοκάδα
Που σφίγγει τα μελλούμενα και την ζωή μας
Μέσα στ' αστέρια.

Εμπειρίκος Ανδρέας

Και στα σκοτάδια και

στις χαραυγές meggie μου...

Ηλιοβασίλεμα

στο Uluwatu-

Μάιος 2008

Το πέταγμά σου

Δεν είναι εκείνος που σου νύχτωσε τη μέρα
ούτε το μαύρο που ξεβάφουν οι αριθμοί
δεν είναι ο κόσμος που σου κλέβει τον αέρα
και τα σκοτάδια που σου γνέφουν λογισμοί

Αυτό που μοιάζει φυλακή
είναι το πέταγμά σου
που 'χει φτερά μα δεν μπορεί
να κόψει τα δεσμά σου

Πάρε το φως του έρωτα
μαχαίρι απ' την καρδιά μου
άσε τη γη για τους πολλούς
και πέτα εδώ κοντά μου.

Δεν είναι εκείνος που σου μίκρυνε τα βράδια
ούτε που τώρα δεν μπορείς να ονειρευτείς
κοίτα λιγάκι τι σου λένε τα σημάδια
και στο χαμό σου, σου ζητούν ν' αντισταθείς.

Αυτό που μοιάζει φυλακή
είναι το πέταγμά σου
που 'χει φτερά μα δεν μπορεί
να κόψει τα δεσμά σου

Πάρε το φως του έρωτα
μαχαίρι απ' την καρδιά μου
άσε τη γη για τους πολλούς
και πέτα εδώ κοντά μου.

Καζατζής Γιώργος

Marc Chagall-

La promenade

Της άμμου καθρεφτίσματα

Πήρε σταδιακά η άνοιξη
να απομακρύνει το σκοτάδι

Μ' ένα ξύλο αρμυρό,
που γίνηκε λείο
από τα δόντια των κυμάτων
ζωγραφίζω στην άμμο
στιγμιαίες εικόνες- σκέψεις


χαράζω του αργίλου
τον καθρέφτη
και συνάμα παρατηρώ
μέσα του, το είδωλο
της φιγούρας μου.


Άρχισε να ανατριχιάζει
τη θάλασσα
αεράκι


ένας παραπονιάρης νοτιάς
βουρκωμένος...
ξέρει πως το πρωί θα στεγνώσει
τα μάτια του ο ήλιος


γιατί...
κρύβεται ο ήλιος.
Δε χάνεται


... σκοτεινιάζει
ξανάρχεται...


(Απρίλης 09')






Sun Island, Maldives
Καλοκαίρι 2006

PURDAH

Νεφρίτης-
Πέτρωμα απ' την πλευρά
την εναγώνια




Πλευρά του άγουρου Αδάμ
Χαμογελώ, σταυρώνοντας τα πόδια μου,
Αινιγματική,

Αίρω τη διαφάνειά μου,
Είμαι τόσο πολύτιμη!

Δες πώς ο ήλιος κάνει αυτό τον ώμο να λάμπει!

Και όταν
η σελήνη,
η ακούραστη εξαδέλφη μου,
ανατείλει, με το καρκινικό της χλόμιασμα,

σέρνοντας δέντρα-
θαμνώδεις μικρούς πολύποδες,
μικρά δίχτυα,
η ορατότητα μου χάνεται.

Φεγγοβολώ σαν καθρέφτης.

Σε αυτή μου την όψη
αφικνείται ο νυμφίος


Άρχοντας των κατόπτρων!
Οδηγεί τον εαυτό του
στο εσωτερικό,

ανάμεσα από τα μεταξένια
παραπετάσματα,

αυτά τα θροίζοντα εξαρτήματα.

Ανασαίνω και το πέπλο
του στόματος κυματίζει

Το πέπλο
του ματιού μου
είναι μια αλληλουχία ουράνιων τόξων.

Είμαι δική του.

Ακόμα και κατά
την απουσία του,

Περιστρέφομαι στο
κουβάρι μου από φενάκες,
ανεκτίμητη και σιωπηλη
εν μέσω παπαγάλων και μακάο!

Ω φλύαροι!

Ακόλουθοι της βλεφαρίδας
θα εξαπολύσω
τα φτερά μου σαν παγόνι.

Ακόλουθοι των χειλιών
θα εξαπολύσω
μια νότα

... που θα θρυμματίσει
τον αέριο πολυέλαιο
με τους κρυστάλλους του,
που ίπτανται όλη μέρα

... ένα εκατομμύριο αδαείς.

Ακόλουθοι!

Ακόλουθοι!
Και στο επόμενο βήμα του
θα εξαπολύσω

Θα εξαπολύσω-
από τη μικρή διαμαντοστόλιστη
κούκλα, που φυλάει σαν την καρδιά του-

τη λέαινα,
τη στριγκλιά στο μπάνιο,

τον μανδύα των οπών.

Sylvia Plath