PURDAH

Νεφρίτης-
Πέτρωμα απ' την πλευρά
την εναγώνια




Πλευρά του άγουρου Αδάμ
Χαμογελώ, σταυρώνοντας τα πόδια μου,
Αινιγματική,

Αίρω τη διαφάνειά μου,
Είμαι τόσο πολύτιμη!

Δες πώς ο ήλιος κάνει αυτό τον ώμο να λάμπει!

Και όταν
η σελήνη,
η ακούραστη εξαδέλφη μου,
ανατείλει, με το καρκινικό της χλόμιασμα,

σέρνοντας δέντρα-
θαμνώδεις μικρούς πολύποδες,
μικρά δίχτυα,
η ορατότητα μου χάνεται.

Φεγγοβολώ σαν καθρέφτης.

Σε αυτή μου την όψη
αφικνείται ο νυμφίος


Άρχοντας των κατόπτρων!
Οδηγεί τον εαυτό του
στο εσωτερικό,

ανάμεσα από τα μεταξένια
παραπετάσματα,

αυτά τα θροίζοντα εξαρτήματα.

Ανασαίνω και το πέπλο
του στόματος κυματίζει

Το πέπλο
του ματιού μου
είναι μια αλληλουχία ουράνιων τόξων.

Είμαι δική του.

Ακόμα και κατά
την απουσία του,

Περιστρέφομαι στο
κουβάρι μου από φενάκες,
ανεκτίμητη και σιωπηλη
εν μέσω παπαγάλων και μακάο!

Ω φλύαροι!

Ακόλουθοι της βλεφαρίδας
θα εξαπολύσω
τα φτερά μου σαν παγόνι.

Ακόλουθοι των χειλιών
θα εξαπολύσω
μια νότα

... που θα θρυμματίσει
τον αέριο πολυέλαιο
με τους κρυστάλλους του,
που ίπτανται όλη μέρα

... ένα εκατομμύριο αδαείς.

Ακόλουθοι!

Ακόλουθοι!
Και στο επόμενο βήμα του
θα εξαπολύσω

Θα εξαπολύσω-
από τη μικρή διαμαντοστόλιστη
κούκλα, που φυλάει σαν την καρδιά του-

τη λέαινα,
τη στριγκλιά στο μπάνιο,

τον μανδύα των οπών.

Sylvia Plath