Ασημένιο Νυφικό

        

Του βασιλικού το λάδι
θα σου βάλω στα μαλλιά
και με κάρβουνο σβημένο
θα σου βάψω την ελιά

Βάλε τα μεταξωτά σου
ρίξε πίσω τα μαλλιά σου
ο αέρας να τα πάρει
του γυαλού μαργαριτάρι

Απ΄ τις μάγισσες θα κλέψω
το ασημένιο νυφικό
κι απ΄ τις μέλισσες θα πάρω
το βασιλικό πολτό

Λουδοβίκος των Ανωγείων

Γύρω γύρω μας κυκλώνει

Νομίζω πως έφτασε- καιρό τώρα, είν’ η αλήθεια- η ώρα για ξεβόλεμα. Είναι η ώρα του ξεσηκωμού, η ώρα του αγώνα, η ώρα της αντίστασης.

Αυτό που με θλίβει βαθιά είναι ότι αν και μας πίνουν το αίμα, αν και τα δικαιώματα μας καταπατούνται κατάφορα, αν και δεν έχουμε τίποτα πια κατοχυρωμένο συνεχίζουμε να ζούμε όπως ζούσαμε, έτσι κάπως πιο στριμωχτά, πιο μίζερα αλλά και ΦΟΒΙΣΜΕΝΑ χωρίς καμία όρεξη για αλλαγές! «Άσε παιδάκι μου, τώρα κούτσα κούτσα με 300^Ε τα ψιλοβολεύω τα πράματα… Αν έρθουν οι άλλοι… θα μας πάρουν τα σπίτια, θα γεμίσουμε ξένους. Όχι, όχι θα βρεθεί λύση.»

Βλέπω ανθρώπους να περπατούν σκυφτοί, να μιλάνε με νούμερα και να λογαριαζουν σε αριθμούς τα πάντα, από το κόστος στο σούπερ μάρκετ, μέχρι τα βήματά τους, τις ανάσες τους. Βλέπω τους χρήστες να αυξάνονται και να γεμίζει το κέντρο ανθρώπους χαμένους, χωρίς σπίτι, χωρίς μέλλον, χωρίς δυνάμεις. Βλέπω στα κανάλια τον Πρετεντέρη, την Τρέμη, τη Στάη, τα τούρκικα, την Τατιάνα. Στα σχολεία τα παιδιά όλα με μαθησιακές δυσκολίες, άλλο διάσπαση, άλλο δυσλεξία, άλλο δυσορθογραφία, άλλο δυσαναγνωσία. Βλέπω λογοθεραπευτές ψευδούς, με τον κομπασμό του ημιμαθούς και ψυχολόγους- εμπόρους να εκμεταλλεύονται τις τάσεις της μόδας και τους γονείς  να νομίζουν ότι το να νοιάζεσαι και να αγαπάς το παιδί σου σημαίνει να πληρώνεις… όσο πιο πολλά, τόσο πιο καλά.

Κανείς δεν αντιδρά. Το σύστημα ύπνωσης έχει λειτουργήσει υπέροχα. Κάποτε η επανάσταση, που υμνούν κάτι ανθρωποειδή , ήρθε απ’ την αφύπνιση του γένους. Τώρα η καταστροφή και η πλήρης υποταγή έρχεται απ’ τη νάρκωση ατόμων, όχι του γένους. Γιατί για ποιο γένος μιλάνε αυτοί που ούτε τη γλώσσα δεν κατέχουν, ούτε την ιστορία, ούτε την αγάπη έχουν μέσα τους. Τώρα η παιδεία, η πρόνοια και ο πολιτισμός είναι σε λανθάνουσα κατάσταση. Προωθείται η άγνοια, ο φόβος, η ημιμάθεια και η απόγνωση.

Μου είπε η μάνα μια μέρα: «Δε θα ‘χουμε να φάμε, δε θα έχουμε,  όχι τις ανέσεις που είχαμε όσο ζούσε ο πατέρας, αλλά και τα απολύτως απαραίτητα.» Δεν φοβήθηκα. Στην πραγματικότητα δεν ένιωσα τίποτα άλλο πέρα από δύναμη, τη στιγμή εκείνη- κληροδοτημένη απ’ τον πατέρα σίγουρα. Δεν με νοιάζει αν όλα χαθούν, σκέφτηκα, αρκεί να αντισταθούμε, αρκεί να πολεμήσουμε, να μην παραδοθούμε αμαχητί. Για μια στιγμή αισθάνθηκα την αγωνία της. «Όχι για μένα παιδάκι μου, για σένα που είσαι νέα! Τι θα γίνει;» Αλλά πάλι δεν ένοιωσα φόβο. Είμαι γεμάτη κι ήμουν γεμάτη από μωρό- κι αυτό στον πατέρα το χρωστώ.  Ήταν καλός άνθρωπος, με ανθρωπιά και μεγαλοσύνη. Εκείνος μας άνοιξε πρώτος τους ορίζοντες. Μας πήγε ταξίδια μακρινά, μας πρόσφερε ό,τι μπορούσε, δουλεύοντας 18 ώρες ημερησίως, ακούραστος, υποτίθεται, Σάββατα, Κυριακές, Χριστούγεννα. Ε, λοιπόν δεν μου ‘λειψε ποτέ τίποτα. Είχα άπειρη αγάπη, άπειρη προστασία για ν’ αναπτυχθώ, μεγάλη επιμονή στο να μορφωθώ και παιγνίδια, πολλά παιγνίδια! Τις αναμνήσεις και τα συναισθήματα, αυτή την ανεκτίμητη πληρότητα κανείς δεν μπορεί να μου την πάρει. Είναι μέσα μου και μ’ ανέθρεψε. Δεν με νοιάζει λοιπόν, αν ο αγώνας μου κοστίσει. Η κάθε είδους θεραπεία θέλει ξεβόλεμα. Κι αν ποτέ θελήσω να θυμηθώ τα παλιά… θ’ ανοίξω τη βαλίτσα με τις κούκλες μου, θα τις κοιτάξω, θα πάρω δύναμη και θα συνεχίσω.

Εμείς είμαστε η λύση.

Περί απείρου

Είναι το άπειρο 
ένα μπαλόνι γιορτινό 
που το κρατούν πιτσιρικάδες, 
τις Κυριακάδες, στην πλατεία Αριστοτέλους. 

Γι αυτού του άπειρου 
τη νομοτέλεια σου εξηγώ 
κι όταν μιλάω για το μπαλόνι, 
το πτητικό αέριο και την κλωστούλα 
και την Κωστούλα, που χθές μου έκανε φλερτ διαρκείας, 
να με προσέχεις 

Κι εγώ δεν ήθελα 
τ΄άπειρο μ΄ένοιαζε 
κι όλο με κοίταζε με τα δύο άπειρα 
τα δυό μου έμπειρα μάτια κατάματα 
ως τα χαράματα. 

Έτσι μωρό μου έχουν τα πράματα. 
Κι όταν μιλάω να με προσέχεις 
μη μυρηκάζεις, φτύσε τη τσίχλα σου 
κι ασε τα κλάματα, μασάς τα δάκρυα,
θάχουμε δράματα, 

θα της το σκάσω της πιτσιρίκας το μπαλονάκι, 
να πάμε σπίτι να δούμε σίριαλ απείρως όμορφο 
και θα με σέρνεις, μέχρι να φτάσουμε απ τη κλωστούλα, 
ένα τσουτσούνι μαραζωμένο, 
στα πεζοδρόμια. 

Γιώργος Παπαζαχαρίου

Της χαράς μαγαζί

Την καρδιά μου θα κάνω χαλί
να σβηστεί ο μεγάλος καημός σου
είσαι άχνα από ένα φιλί
είναι θρόϊσμα το σ’ αγαπώ σου
και τη νύχτα που καιν οι ματιές
κι η κρυφή πεθυμιά με κυκλώνει
στο κορμί σου ν’ ανάβω φωτιές
μ’ ένα μου άγγιγμα που θα σε λιώνει

 







Τ’ ουρανού μου θα στείλω το φως
ν’ ανεβείς τη νυχτιά στο σκαλί μου
ήταν πόθος παλιός μου κρυφός
να σπαρτάραγες μ’ ένα φιλί μου.
Μη μου πεις, είναι αργά δεν μπορείς
η καρδιά σου πως είναι στ’ αγιάζι
φεύγει ο χρόνος δεν είναι νωρίς
και του έρωτα τ’ όχι κουράζει

Θα σου βρω της χαράς μαγαζί
να μου λες πόσα θέλεις χατίρια
θα τσουγκρίζουμε ώρες μαζί
της αγάπης γεμάτα ποτήρια,
κι όταν λες σ’ αγαπώ, με λυγμό
της ζωής μας να φεύγει το γκρίζο
με τα χείλη, γλυκά στο λαιμό,
το παλιό μου σημάδι ν’ αγγίζω

Είναι αργά δεν είν’ οι ώρες πολλές
μα στην μπόρα μη στέκεις και στάζεις,
αφού θέλει η καρδιά σου, μου λες,
τι σε κάνει κι ακόμα διστάζεις;
Πες το ΝΑΙ ..κι άσε εδώ το ακριβό
το βραχιόλι σου στο κομοδίνο,
των ματιών σου το μπλε να διαβώ
κι όσα όνειρα θες , να σου δίνω

Θ. Στουπής

Για τη φύση των πραγμάτων

 [...] te, dea, te fugiunt venti, te nubila caeli
adventumque tuum, tibi suavis daedala tellus
summittit flores, tibi rident aequora ponti
placatumque nitet diffuso lumine caelum.

T.Lucretius Carus, De Rerum Natura

Ρωμαίων ύμνοι υστερικοί

λόγια φιλοσοφικά

κάποτε γραμμένα σε δανεικά εξάμμετρα

απ' το βλέμμα σου, όμως, που στάζει 

ανθισμένες βιολέτες

ξεπηδά ένα άρωμα

μενεξεδί και νοτιά

κι αυτές οι λέξεις 

που εκθιάζουν μετριοπαθείς ηδονές

μακρυά μας ας στέκουν

σαν λέξεις κενές

Ρωμαίων λόγια

φιλοσοφίες κλεμμένες

Ποιός άραγε αισθάνεται

τη φύση των πραγμάτων;

02.09.12