Εκεί που φύτρωνε φλισκούνι κι άγρια μέντα
κι έβγαζε η γη το πρώτο της κυκλάμινο
Τώρα χωριάτες παζαρεύουν τα τσιμέντα
και τα πουλιά πέφτουν νεκρά στην υψικάμινο
Κοιμήσου Περσεφόνη στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι ποτέ μην ξαναβγείς
Εκεί που σμίγανε τα χέρια τους οι μύστες
ευλαβικά πριν μπουν στο θυσιαστήριο
Τώρα πετάνε τα αποτσίγαρα οι τουρίστες
και το καινούργιο παν να δουν διυλιστήριο
Κοιμήσου Περσεφόνη...
Εκεί που η θάλασσα γινόταν ευλογία
κι ήταν ευχή του κάμπου τα βελάσματα
Τώρα καμιόνια κουβαλάν στα ναυπηγεία
Άδεια κορμιά, σιδερικά, παιδιά κι ελάσματα
Κοιμήσου Περσεφόνη...
Γκάτσος Νίκος
Ας ελπίσουμε ότι η Περσεφόνη θα ξυπνήσει, θ' αφήσει το νανούρισμα γιατί μεγάλωσε πια και θα παλέψει με τα νύχια της ν' αλλάξει όσα την ενοχλούν, όσα ασχημένουν τον τόπο τούτο, ώστε όταν έρθει η ώρα της να κοιμηθεί ξανά να είναι σίγουρη πως έκανε ό,τι περνούσε απ' το χέρι της!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου