Μνημοσύνη

ΡΙΓΗ ΣΥΛΛΕΓΕΙ η μνήμη
 Λύπες στιλπνές που αφυπνίζονται
 Σ' ώρες ισόβιες  σ' αέναες στιγμές
 Όταν η σάρκα πένεται και η σκέψη ευπορεί
 Κι αδόκητα παίρνει ξανά το παρελθόν
 Ν' αναφαίνεται  μεμιάς  ορατό
 Κι απροσέγγιστο


 Ρίγη υπόσχεται και ρίγη
 Σωρεύει στις όχθες του ο νους –
 Μέσ' απ' του στήθους τις ρωγμές
 Πένθη παλιά κι ευφροσύνες αλλόκοτες
 Αναθρώσκουν ξανά προς το φως
 Κυβερνήτης δεινός ο καιρός
 Πλοηγεί τις αισθήσεις


 Τόσες φωνές που βοούν
 Στα ερμάρια του σώματος
 Τόσο αίμα που ανθεί στους σφυγμούς
 Όταν καταλαγιάζει η ανάσα στα πλήκτρα
 Και πάνω σε σελίδες ανέγγιχτες
 Απ' τους ιστούς των δαχτύλων
 Ξετυλίγονται οι λέξεις


 Τόποι αθρυμμάτιστοι
 Κι αφές περαστικές που θροΐζουν
 Θάλασσα σιωπηλή που επιστρέφει και πάλι
 Των άλλων το αλλού  μια βυθισμένη μουσική
 Απ' τ' ανοξείδωτο το κράμα του
 Θυμητικού και των βλεφάρων
 Το άτεγκτο τώρα


 Γιατί πάντοτε μένουν
 Νωπά όσα αινίγματα ιστόρησε
 Ο χρόνος  σ' όλα γλιστρούν του κορμιού
 Τα κοιτάσματα  όπως σκοτάδι ακατέργαστο
 Πέρα απ' της νύχτας τα χείλη επιμένουν
 Εκεί όπου αργοί κι ανεξήγητοι
 Βλασταίνουν οι στίχοι


 Εκεί όπου ανίδωτες
 Μες στην τόση τυφλότητα
 Ιριδίζουν για λίγο οι άλλοτε αλήθειες
 Ειπωμένες σε γλώσσες νεκρές που κανείς
 Δεν μπορεί τώρα πια να εννοήσει
 Χαραγμένες στο δέρμα
 Από χέρι αφανές


 Ρίγη υπόσχεται και ρίγη
 Στοιβάζει στις κυψέλες του
 Ο νους  πάνω στης ώρας τους αφρούς
 Ανέχειες καινούργιες και παλιές πλησμονές
 Λάμνουν αργά προτού σβήσουν στο φως
 Γυμνός  δίχως έρμα  ο καιρός
 Ναυαγεί στις αισθήσεις

Κουτσουρέλης Κώστας