Ήχοι ανάπαιστοι κι ανύπαρκτοι

Στο σύνολο
αντίρροπων διανυσμάτων
νικηφόρα κόντρα
τραβά η κεντρομόλος
της καρδιάς μου

και της προσπάθειας
η κούραση βαραίνει το τοπίο

- Κοίτα μπροστά!
Προχώρα!

... μια φωνή ψιθυρίζει
κάθε που ο δακρικός πόρος
γεννά και μια
θαλασσινή πορφύρα

'Ομως, ο ψίθυρος
δε φτάνει να μεταφραστεί
κάποτε από το Είναι,
αυτό που στέκει πια
υπέρκορο
απ' τους ψιθύρους
των θυμήσεων και
της ανάσας σου

(20.09.09)

Unchaining minds

Φεύγοντας
ζυγίζεις το χρόνο


Η αποκομιδή σού φτάνει
να γυρίσεις και μια
και δυο ζωές
αν θες


Το πόμολο γέρνει
βασανιστικά
και ανατριχιάζει
πέφτοντας ο σοβάς
απ' τη στριγκιά
της πόρτας
τη φωνή


Σκοτάδι.

Ή μήπως άπλετο φως
που τυφλώνει
κι έχω τα μάτια κλειστα;


Αδυναμία εύρεσης
απαντήσεων...



Με δουλεύω
Με ψέματα
με νανουρίζω
τα νωπά τούτα βράδυα
σα να φοβάμαι


Τί φοβάμαι;

Τα δεδομένα
κάνουν ουρά
στις πονεμένες κυψέλες του Νου

Τί μου συμβαίνει;


- Θα στο δείξει το επόμενο
ζύγι, κορίτσι μου.

(20.09.09)

Ανία

Είναι οι ώρες αιχμές που κεντούν
και ραμφίζουν τη σάρκα  
μα ανάμεσα
σ' ό,τι διχάζει το παρόν απ' του νου τις αχνές
ψευδαισθήσεις  
σαν τη σκουριά της βροχής
στάλα τη στάλα θρυμματίζονται οι σκέψεις


Ασθμαίνουν οι λέξεις  
βουβαίνεται
η αφή  
ιδρώνουν μελάνι οι σελίδες
και ξέπνοοι πνίγονται στο άναρθρο οι στίχοι
Ανέχειες καινούργιες και παλιές πλησμονές
Με μια γεύση ολοσκότεινη βάφουν τα χείλη

Κωστής Κουτσουρέλης

Langawi

26.7.09

[...] Σχισμένο ψαθάκι

Μια ζωή θυμάμαι τον εαυτό μου να φτιάχνει στέκια
και καταφύγια για την ψυχή μου. Κι εκεί
που είναι όλα έτοιμα κι έχω αρχίσει να βολεύομαι,
εκεί που είναι τα πάντα τακτοποιημένα
και κάθομαι λίγο να ξεκουραστώ και να κάμω τσιγαράκι,
μπαίνει ο διάολος μέσα μου και μου την ανάβει.

-Τι 'ναι τούτα δω τα σκιάχτρα; μου λέει.
Δεν είναι για σένα η λούφα, κορίτσι μου.
Πάλι πλαστογραφίες κάνεις;
Και βροντάω τότε ένα ασιχτίρ και
τα κάνω όλα κεραμιδαριό.
Ύστερα κάθομαι σταυροπόδι και γλείφω τις πληγές μου
σαν το σκυλί. Δεν πειράζει, λέω. Πάμε γι' άλλα.
Όπως και να 'χει το πράμα, η Ρόζυ γεννήθηκε
με το βλέμμα καρφωμένο στο ξημέρωμα.
Όρτζα τα πανιά λοιπόν.
Ένα μικρό ψαροκάικο είναι η ζωή μου.
Ένα μικρό φθαρμένο ψαροκάικο
που έχει σμαραγδένια φεγγάρια στο κατάρτι του
κι έναν ξεσκούφωτο ήλιο
αληταρά για τιμονιέρη.
Ένα ψαροκάικο χωρίς ρότα.

Αλκυόνη Παπαδάκη


για τη meggie,
τη Λίτσα,
τη Χάρις (αλήθεια πού χάθηκες μικρή???)
και τη Ζ.