Μια ζωή θυμάμαι τον εαυτό μου να φτιάχνει στέκια
και καταφύγια για την ψυχή μου. Κι εκεί
που είναι όλα έτοιμα κι έχω αρχίσει να βολεύομαι,
εκεί που είναι τα πάντα τακτοποιημένα
και κάθομαι λίγο να ξεκουραστώ και να κάμω τσιγαράκι,
μπαίνει ο διάολος μέσα μου και μου την ανάβει.
-Τι 'ναι τούτα δω τα σκιάχτρα; μου λέει.
Δεν είναι για σένα η λούφα, κορίτσι μου.
Πάλι πλαστογραφίες κάνεις;
Και βροντάω τότε ένα ασιχτίρ και
τα κάνω όλα κεραμιδαριό.
Ύστερα κάθομαι σταυροπόδι και γλείφω τις πληγές μου
σαν το σκυλί. Δεν πειράζει, λέω. Πάμε γι' άλλα.
Όπως και να 'χει το πράμα, η Ρόζυ γεννήθηκε
με το βλέμμα καρφωμένο στο ξημέρωμα.
Όρτζα τα πανιά λοιπόν.
Ένα μικρό ψαροκάικο είναι η ζωή μου.
Ένα μικρό φθαρμένο ψαροκάικο
που έχει σμαραγδένια φεγγάρια στο κατάρτι του
κι έναν ξεσκούφωτο ήλιο
αληταρά για τιμονιέρη.
Ένα ψαροκάικο χωρίς ρότα.
Αλκυόνη Παπαδάκη
για τη meggie,
τη Λίτσα,
τη Χάρις (αλήθεια πού χάθηκες μικρή???)
και τη Ζ.
6 σχόλια:
"ένα ψαροκάικο χωρίς ρότα"...
και μια λατέρνα στους δρόμους της πόλης
μ' αυτά τα παλιά τα άσματα
που ακόμη
ζητάει ανταπόκριση
έξω απ' το ρολόι των ανέμων...
Σ' ευχαριστώ πολύ
αγαπημένη φίλη!
Αγκαλιά μεγάλη έχω για σένα!
Να σαι καλά
Λίτσα μου
Καλησπέρα με φιλί
Που χάθηκα...
ας πούμε πως άναψα τη λάμπα θυέλλης και στα ανοιχτά βγήκα για τσάρκα νυχτιάτικη, αλμυρή...
ας πούμε πως περπάτησα πολύ σε δρόμους τραχείς και μάζεψα πέτρες και σκόνη από το κορμί τους...
ας πούμε πως ακίνητη στάθηκα εντελώς στη μέθη του πιο τρελού ανέμου και από το φιλί του μέθυσα...
ας πούμε πως ως την άκρη ανάσανα την τελευταία γουλιά λυγμού από της νύχτας το πορφυρό στόμα...
Φιλί
οι αρμυρές τσάρκες
όσο κι αν τσούζουν
κανουν να γειάνουν
οι πληγές...
Αν είναι έτσι, κι αν δεν
είναι "ας πούμε",
πέτα και μάζεψε καριά
εικόνες
στήσε μια φωλιά...
Φιλί και μας έλειψες ε...
Να προσέχεις
και να περνάς πού
και πού...
σα για καφέ, ας πούμε
Ήμουν βόρεια (ο καιρός ήταν καλύτερος από εδώ) και σήμερα άρχισα να περιδιαβαίνω στα αγαπημένα στέκια.
Όμορφο το απόσπασμα...
Σ΄ευχαριστώ.
Καλώς όρισες!
.. τίποτα...
Πολλά φιλιά
Δημοσίευση σχολίου